
Interviews
Mijn naam is Riiziane Golamun, ik ben 30 jaar en kom uit Den Haag – de stad van vrede, recht en veiligheid. Maar ondanks die mooie woorden, is ook deze stad niet vrij van racisme of discriminatie. Helaas zie ik het nog te vaak gebeuren, zowel in mijn omgeving als soms in mijn eigen ervaring. Het is niet altijd zichtbaar of uitgesproken; het zit vaak in keuzes die gemaakt worden – ogenschijnlijk neutraal, maar toch beïnvloed door vooroordelen of een gebrek aan bewustzijn.
En juist dat maakt het pijnlijk. Want als je jezelf profileert als stad van gerechtigheid, moet je ook de moed hebben om kritisch naar jezelf te kijken. Den Haag is voor mij veel meer dan alleen mijn woonplaats. Het is de stad waarin ik mezelf heb mogen ontwikkelen als jonge vrouw van kleur, als moslima. De stad waarin ik leerde nadenken over mijn identiteit, over literatuur, over grote woorden als vrede, gelijkheid en rechtvaardigheid – maar ook over de kloof tussen theorie en praktijk.
Ik heb hier geleerd om scherpe vragen te stellen: hoe ziet rechtvaardigheid eruit in het dagelijks leven? Wie profiteert van beleidskeuzes, en wie wordt – bewust of onbewust – benadeeld? Mijn wens voor de toekomst is dan ook dat we niet alleen blijven praten over gelijkwaardigheid, maar dat we het echt gaan dóórleven. Dat we elk plan, elk initiatief toetsen op de impact voor álle gemeenschappen in onze stad.
Tot slot wil ik iets meegeven aan iedereen die dit leest: durf ook je eigen gedachten, aannames en verwachtingen onder de loep te nemen. We zijn allemaal gevormd door onze opvoeding, ervaringen en kennis – en juist daarom is het zo belangrijk om daar voortdurend bij stil te staan. Alleen zo kunnen we blijven groeien als mens én als gemeenschap.
Want hoe gesegregeerd Den Haag soms ook lijkt, we zijn uiteindelijk met elkaar verbonden. En daarin hebben we allemaal iets bij te dragen. Dienstbaarheid, empathie, en de bereidheid om elkaar écht te zien – dat zijn krachten die we niet mogen onderschatten.